dag 6 - dagje in Split

Vorig jaar heeft de Trogirgroep een aantal bewoners meegenomen naar Split. Dat vonden wij zo'n leuk idee dat wij dat ook wilden doen. Vesna had de foto's van vorig jaar bij zich en daarop was te zien dat de groep grotendeels hetzelfde was. Deze bewoners zijn het meest zelfstandig en het ligt dus voor de hand om hen mee te nemen. Voor Vesna was het een spannende dag, want haar dochter bezoekt haar niet in het tehuis en zou haar na ongeveer een jaar weer zien. De bewoners kunnen hun geluk niet op als er koekjes op de boot worden uitgedeeld en ze bij de lunch cevapii - een Joegoslavische vleesspecialiteit - krijgen, maar Marian is diep teleurgesteld als hij geen sigaretten krijgt van ons. De bewoners gaan niet zo snel en daarom zitten we een groot deel van de dag op het terras. Als we bij de boot aankomen, blijkt dat Bura Lines een kleinere boot naar Trogir inzet en wij niet meer meekunnen. De volgende boot gaat twee uur later. De zuster die met ons mee is, weet dat de bus zes minuten later vertrekt. De bewoners en wij moeten stevig doorlopen en dat gaat niet iedereen even goed af. Als we terug zijn in het tehuis willen we de andere bewoners niet tekort doen en halen we ijsjes voor het hele tehuis.

Het uitje van Split verloopt anders dan gedacht. De focus ligt bij ons op wat we nog meer hadden willen doen, maar daardoor vergeten we hoe de bewoners het hebben ervaren: Jadranka laat de hand van Anne niet meer los en Asli en Ivo lopen met hun armen om elkaar door de stad. Aan het eind van de dag volgt iedereen hun voorbeelden en is de vraag wie de intimiteit opzoekt: de bewoners of wij. Als we terug zijn in het tehuis blijven de bewoners die mee zijn gegaan lang om ons heen hangen. Zelfs Marian die eerder die dag nog beweerde nooit meer mee te willen omdat hij geen sigaretten kreeg, is weer helemaal opgebloeid.

We kunnen misschien niet altijd met woorden communiceren, maar een kneepje in je hand of een knipoog is universeel. Het besef niet veel tijd meer te hebben, wordt verdrongen door een naderend afscheid van grote liefdes: Rianne ' die empathische Frau' zal afscheid moet nemen van Joseph, die zoveel indruk maakte dat ze josephs horloge kreeg. Arzu zal afscheid moeten nemen van Mira, die haar een ketting gaf en hem absoluut niet terug wilde en Asli zal voor ze weggaat Ivo nog een pakje kauwgum geven. Wellicht zal Max nog een dansje doen op het lied van de zingende bewoner en op de foto gaan met Marian. Nermina neemt afscheid van haar Bosnische bewonderaar Pedro, Lora en Romy van de bedlegerige non, Mireille (Mirella) van Vesna. Anne zal nog even de hand van Jadranka vasthouden of naar haar knipogen en allemaal gaan we de dove Mara missen en haar armbandjes voorlopig nog dragen.

Morgen sluiten we af met een feest dat zowel voor de bewoners als voor ons een mooi afscheid dient te worden. Het is dan alweer de laatste dag en gaan wij op weg naar huis.