Opstartdag

Als na een busreis van 33 uur je wekker voor 8.00 uur afgaat, wil je je het liefst omdraaien en ontkennen dat je wekker is afgegaan, maar die wekker gaat met een reden af. Je sleept jezelf naar de douche-/badkuip en om kwart voor negen stonden er negen vrijwilligers voor het appartement.

De eerste dag in Dom Staraca. Best wel spannend, want hoe zijn de mensen, hoe cumminceer je met ze en vinden ze de activiteiten wel leuk? We klopten op een grote deur en er stond een heel ontvangstcommitee klaar. Iedereen kreeg een hand en Mireille zelfs drie zoenen. Wat fijn om je zo welkom te voelen! Bij het zien van dit rode legertje met Wij Helpen Daar-shirts waren er bewoners die meteen in badkleding klaar stonden. We moesten ze teleurstellen, want zwemmen moet goed afgesproken worden in verband met medicijnen en een begeleider die van het huis mee moet.

Ons mooie strakke schema viel direct in duigen: de directrice had ons gisterochtend verwacht en was nu afwezig. De twee verzorgers die ons in plaats van haar ontvingen waren al even hartelijk als de bewoners en aan alles valt wel een mouw een passen. Wat een geruststelling! We kregen ontbijt met onder andere Kroatische chocopasta, tonijnpathe en gefrituurde inktvis. We kregen ons eigen hok toegewezen. De taal blijft een moeilijk obstakel met knutsels of een spel uitleggen of alleen al het meevragen kan voor onduidelijkheden zorgen, maar andere bewoners weten heel goed wat ze willen en maken er zelf wel wat van. Iedere dag besteden we ook aandacht aan de bedlegerigen. Max en Anne hebben vandaag voor het eerst spelletjes met hen gedaan, maar dat is soms erg moeilijk: waar liggen de grenzen en als je lichamelijke problemen hebt? Zijn de activiteiten niet te kinderlijk of te ingewikkeld? Dat is best wel even ontdekken. Arzu, Asli, Mireille en Lora hebben geknutseld met twee vrouwen en ja dan doe je gezellig mee.

Romy, Rianne en Nermina hebben een nieuw schema opgesteld: de activiteiten worden losgelaten en per dag onderling verdeeld. Deze eerste dag hebben we minder kunnen doen dan we gewild hadden, want iedereen wil heel graag aan de slag. We moeten wennen aan het huis, de taalproblemen en elkaar. Negen individuen hebben allemaal een eigen mening en voorkeuren en die moeten min of meer op elkaar afgestemd worden en dat gaat gepaard met veel overleg. Als de twijfel even toeslaat, krijg je van een dove mevrouw ineens allemaal een zelfgemaakt armbandje, toont iemand trots haar gelakte nagels of tekening. Opstartproblemen en kritische vragen doen er dan niet meer toe. Je maakt voor een paar mensen even verschil en dat is genoeg.